Hierbij nog een fantastische foto van Magali Delgado en haar lievelingspaard Dao tijdens de finale begroeting van het publiek bij een voorstelling van Cavalia. Een geeuwend paard kan vaak een teken van stress zijn, hetgeen je kan verwachten als 2000 toeschouwers een staande ovatie geven, maar niets is minder waar bij Dao. Dit paard is altijd super relaxed, zels onder de meest stresserende kampioenschappen dressuur. Wist u trouwens dat het genoom van het paard verrassend dicht bij dat van de mens ligt. Tot die conclusie komt een internationaal team wetenschappers, dat zijn bevindingen heeft gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Science. De resultaten kunnen nuttig zijn in de zoektocht naar medicatie voor menselijke aandoeningen. Uit het onderzoeksrapport "Genome Sequence, comparative Analysis and population of the domestic horse" blijkt dat 17 van de 32 chromosomen van het paard vergelijkbaar zijn met die van de mens. Paarden zijn ook vatbaar voor meer dan 90 erfelijke ziekten die gelijkenissen vertonen met ziekten die voorkomen bij de mens. "Paarden en mensen hebben vaak overeenkomstige ziekten, denk maar aan reuma, arthrose en griep. Het identificeren van de genetische oorzaken bij paarden verschaft ons daarom ook meer info over de aandoeningen bij mensen" zegt Kerstin Lindblad-Toh, een van de onderzoekers van het Massachusetts Institute of Technology uit Cambridge.
Zoals beloofd hierbij wat meer uitleg over het boek dat de biografie en de trainingsmethodes van de familie Pignon-Delgado beschrijft. Wie dacht dat, na hun 10 jaar lange samenwerking met de show Cavalia, Magali en Fred nu op hun lauweren aan het rusten zijn had het dus mis. Samen met David Walser hebben ze aan hun boek gewerkt die uitlegt waarom ze jaren geleden de traditionele rij- en dressuurkunst opgaven om een totaal vernieuwende en alternatieve dressuur uit te proberen en daarmee een verbluffend succes hadden. Technieken van "speelse samenwerking tussen paard en mens" die gelukkig meer en meer worden toegepast in de ruiterwereld. Een van die boeken die je als paardenliefhebber dus zeker moet hebben, naast die van Klaus Ferdinand Hempfling, Linda Tellington Jones, Gawani Pony Boy en Nevzorov. Het boek is reeds verschenen in de USA (de eerste editie is al bijna uitverkocht maar de 2de print is in aanmaak!) en komt in juni dit jaar uit in de Franstalige versie. Allicht komt er ooit een Nederlandse vertaling. Engelse versie: Gallop to Freedom, Uitgeverij Trafalgar Square Publishing ISBN: 978-1570764202 Franse versie: Au Galop vers la Liberté, Uitgeverij Belin Litterature et Revues ISBN: 978-2701155821 (verschijnt in juni 2010) Het filmpje is opgenomen bij de toast van het verschijnen van het boek ten huize van Fred en Magali, dus niet bekijken zonder een glaasje lekkers bij de hand te hebben, want je krijgt er dorst van...
Als je momenteel in Florida reist kun je in Tampa de show van Cavalia meepikken. En voor de paardentrainers onder ons: het boek van Frederic Pignon en zijn echtgenote Magali Delgado over hun Vrijheidsdressuur-technieken is verschenen, maar daar later meer over.
Gisteren met Blanca naar de tentoonstellingen in de Bozar te Brussel geweest. Eerst de Frida Kahlo expositie gedaan en dan de Imagines de Mexico. Beide tentoonstellingen zijn zeker de moeite waard vooral als je een totaaloverzicht van de Mexicaanse kunst wilt krijgen van oudheid tot nu. Volgend bezoek in Brussel zal waarschijnlijk het museum voor Natuurwetenschappen worden, daar loopt momenteel een special over het leven van de walvissen en dolfijnen, bovendien ben ik de iguanodons van Bernisart nog niet in hun nieuwe setting gaan bekijken. Of het museum voor Schone Kunsten in Elsene die momenteel 31 van de 32 affiches tentoonstelt die Toulouse Lautrec maakte. Voor wie nog niet naar de Frida Kahlo geweest is: zeker doen hoor.
Vandaag lag dan eindelijk 'Love Never Dies' op mijn draaitafel, de CD van de Musical die in Londen zopas in première ging, het langverwachtte vervolg van de immens populaire musical The Phantom of the Opera van Andrew Lloyd Webber. The Phantom is mijn favoriete (moderne) opera omdat zowat alle aria's in dit oeuvre melodieën rijk is die onsterfelijk lang in het geheugen blijven hangen. Na 23 jaar wachten op een vervolg waren mijn verwachtingen dus hooggespannen ook al besefte ik dat Webber onmogelijk het succes van The Phantom zou kunnen evenaren. Naast de muziek was ik vooral benieuwd naar het verhaal op zich. Er zijn al tientallen vervolgromans geschreven die voortborduren op Gaston Leroux' roman maar weinigen hiervan zijn echt goed. Ik was dus benieuwd hoe Webber en schrijver Ben Elton de romance tussen de misvormde Erik en zangeres Christine Daaé zouden verderzetten.
Het plot: Het verhaal speelt zich af in 1907, 10 jaar na de dramatische gebeurtenissen in de Opera van Parijs. Locatie is deze keer Coney Island in de USA. Het is hier dat Erik als de gemaskerde Mr. Y de befaamde pretparken van die tijd runt. Madame Giry en haar dochter Meg werken nog steeds voor hem en Meg is een vaudeville artieste in zijn shows. Christine die gehuwd is met Raoul de Chagny en een zoontje heeft van 10 jaar (Gustave) komt op uitnodiging van de mysterieuze Mr. Y zingen in zijn theater. Raoul is ondertussen een dronkaard geworden die zijn hele fortuin heeft vergokt aan de casinotafels van Monaco. Aangekomen in hun hotel ontmoet Christine weer voor het eerst the Phantom en bezingen ze de herinnering aan die ene nacht dat Christine Erik opzocht om hem haar verlovingsring te geven, net voor haar huwelijk met Raoul de Chagny. Tevens ontmoet Christine Mme Giry en Meg. The Phantom ontmoet Gustave en herkent zijn muzikale talent, onmiddellijk beseffend dat de jongen zijn eigen zoon is. Eerst begeesterd door de mysterieuze Mr. Y is de knaap echter vol afschuw als hij het ware gelaat van Erik ziet en hij gaat aan de haal. Erik confronteert Christine met zijn vermoeden. Ze belooft dat ze een laatste maal voor hem zal zingen maar dat hun liefde van lang geleden zich niet kan herhalen en dat ze terug naar Europa zal vertrekken. Erik zweert dat al zijn bezittingen voor de jonge Gustave zijn en dit wordt opgevangen door Mme Giry en Meg die op wraak zweren aangezien ze zich na al die jaren werken voor Erik, bedrogen voelen. Ondertussen drinkt Raoul zich lazarus en ontmoet Erik in de bar. Ze gaan een gezongen duel aan. Erik zegt dat als Christine de volgende dag voor hem zal zingen ze duidelijk voor hem kiest en ze bij hem zal blijven. Zingt ze niet dan kan ze onmiddellijk terugkeren naar Parijs met Raoul en zal Eric tevens alle schulden van Raoul aflossen. De volgende dag maakt Christine zich klaar in haar kleedkamer. Raoul vraagt haar niet te zingen en eist dat ze naar de haven komt waar hun boot binnen het uur zal vertrekken. Daarna komt Erik en verzoekt haar een laatste maal voor hem te zingen. Verscheurd blijft Christine twijfelen. Ondertussen treedt Meg op en hoopt met haar lied de aandacht te trekken van Erik op wie ze al jaren verliefd is. Vertwijfeld betreedt Christine de coulissen van het theater terwijl Gustave bij haar is. Als het doek opgaat twijfelt Christine niet langer en ze zingt de aria die Erik voor haar componeerde. Raoul verlaat onmiddellijk het theater, beseffend dat hij verloren heeft. Christine ziet hem vertrekken en blijft doorzingen. Na haar optreden leest ze de afscheidsbrief van Raoul en beseft ineens dat Gustave verdwenen is. Een theaterknecht zegt dat hij Meg de jongen naar de pier van de zee zag sleuren. Christine, Eric en Mme Giry achtervolgen Meg, die krankzinnig van jaloezie de jongen in zee wil gooien. Als ze geconfronteerd wordt met haar achtervolgers trekt Meg een pistool en schiet Christine neer. Stervend vertelt Christine aan Gustave dat Erik zijn echte vader is. Na haar dood neemt Gustave het masker van Eriks's gelaat en kijkt hem vertederd aan. Doek!
Teleurstelling dus voor wie verwachtte dat Christine en Erik "nog lang en gelukkig samen zouden leven". Het plot is in mijn ogen niet echt geslaagd. Het passionele verhaal uit The Phantom krijgt hier totaal geen vervolg. Het is vrij goedkoop om Raoul meteen als de zuipende gokkende mislukte echtgenoot af te schilderen. Noch Erik noch Christine bezitten de bruisende passie in hun duetten die zo markant waren voor The Phantom, of komt dat door het feit dat ze ondertussen ouder en wijzer zijn geworden? Moeder en dochter Giry zijn wraakzuchtige wijven geworden, alleen maar geinteresseerd in fortuin en roem. Het scenario kon dus veel beter. En de muziek? Kan Love never dies de vergelijking met The Phantom doorstaan? Neen, zeker niet. Het moet gezegd worden dat de score van begin tot eind oerdegelijk is en duidelijk het stempel draagt van het onmiskenbare talent van A. L. Webber maar het mist al die meeslepende aria's die The Phantom zo onsterfelijk maken. De muziek is wel gevarieerd van prestigieuze walsen naar vaudeville tot en met heavy metal aandoende muziek zodat jong en oud wel iets zal vinden dat hen aanspreekt in de score. De vertolkingen van Sierra Boggess als Christine en Ramin Karimloo als Erik zijn onberispelijk maar ik was vreemd verrast door het bijna identieke timbre van de stemmen van Erik en Raoul (gezongen door Joseph Milson). Soms is het moeilijk beiden uit elkaar te houden als je het libretto niet bij de hand hebt. Ik mis dus duidelijk de stem van Gerard Butler die in de filmversie van de Phantom zo een imposante indruk maakte. Mijn bravo gaat deze keer naar de jonge Charlie Manton die een engelachtige Gustave neerzet. Aangezien ik de musical nog niet op de bùhne heb gezien kan ik geen oordeel vormen over kostumes en setting. Love never dies is geen meesterwerk al zal het werk ongetwijfeld nog jarenlang volle zalen trekken, maar het zal nooit het succes van The Phantom evenaren. Het is een oeuvre dat af is maar nooit hoge toppen scoort door het gemis aan beklijvende aria's. Jammer. Toch een must om in je muziekverzameling te hebben, zeker als je een Phantom lover bent. En wie weet, misschien komt er wel een verfilming met Gerard Butler die de alles wat opkrikt...
